སྐྱེ་མེད་ཆོས་སྐུའི་གཞི་ཀློང་ནས།། འགག་མེད་ཨཱརྱ་ཏཱ་རེ་མར།།
གསོལ་བ་འདེབས་སོ་གནོད་འཚེ་ཀུན།། མྱུར་དུ་བཟློག་མཛོད་རྗེ་བཙུན་མ།།
日期
“已获暇满大舟时,为自他渡轮回海,日日夜夜不懈怠,闻思修持佛子行。”我们修行的一个人是永远没有星期六星期天、过年和不过年,没有的。除非你真的到了那个境界,那时就永远是休息,没有任何痛苦了。没有到那个境界之前是没有什么休假的。
以前曲恰尊者给我们讲过,每年都有弟子求他放两三天假,当然他不会放假,他还会到玩的地方去讲课的。曲恰尊者经常会训斥:“你们今年想到草地上去玩几天,你们自己慢慢去想,你们今年的学习和修行有没有进步?假如有进步那休息两三天也可以,一点都没有进步你还想去休息?”
其实每个人都应该自己观察一下自己,因为有时会给自己找借口:“上班挺累的,或是上课挺累的,我要犒劳自己放松几天。” 所以我们要去观察一下、回忆一下,自己佛法修学上有没有进步?没有进步的话不要去休息,自己好好学习。
想对治习气,光从逻辑上了解一点是没有力量的。好比地心引力很强,想脱离需要火箭一般拔地而起冲出重围的力量。我们也是如此,无始以来的习气太强了,逻辑上了解一点就浅尝辄止是没用的。我们看电影电视很容易随情节生起贪心嗔心,但师父一直不断地给你讲真理,你却生不起出离心菩提心,没有力量,对善法的感受太弱、我执太强了。虽然一直说着利益他人,但是背后隐藏的动机还是利益自己,对佛法的感知太弱了。
座上的感受很快忘了不是因为无常,而是根本没有明白所闻思的道理。想想每天用多少时间修四加行?可能梳妆打扮、看手机的时间是更长的。这样能学到什么呀?
我们首先人品要好一点,真实一点、实际一点很重要,找回自己的位置,真实的自己的状态是什么样的?抛开过去所学的所有逻辑上的东西,文字往往容易欺骗自己,我们只是背下了文字而已。
ཕ་གཅིག་བླ་མ་དབྱིངས་སུ་གཤེགས།། བདག་སོགས་འཁོར་ཚོགས་ཤུལ་དུ་ལུས།།
འདི་འདྲའི་སྡུག་བསྔལ་ཁྲོད་དུ་ལུས།། བསྟན་པའི་སྒྲོན་མེ་མྱུར་དུ་བཞེང།།
ཉིན་མཚན་ཀུན་ཏུ་གསོལ་འདེབས་ན།། བུ་གཅིག་མ་ཡིས་བརྩེ་བ་བཞིན།།
སྐྱིད་སྡུག་ལེགས་ཉེས་ཅི་བྱུང་ཡང་།། སྐྱབས་གཅིག་བླ་མ་ཁྱེད་ཀྱིས་མཁྱེན།།
སློབ་འབངས་ཡོངས་ཀྱི་ཐ་ཤལ་པ་ཨ་སྤྲུལ་གྱི་མིང་ཅན་ནས།